We graven een kuil

Wie een kuil graaft voor een ander, zweet zich dood
Wie een kuil graaft voor een ander, is waarschijnlijk begrafenisondernemer
Wie een kuil graaft voor een ander graaft een kuil
Wie een kuil graaft voor een ander is een grondwerker
Wie een kuil graaft voor een ander, is niet slim bezig
Wie een kuil graaft voor een ander, is geen egoist
Wie een kuil graaft voor een ander is een werknemer
Wie een kuil graaft voor een ander is een uitslover
Wie een kuil graaft voor een ander heeft tenminste werk
Wie een kuil graaft voor een ander is niet te lui om te werken
Wie een kuil graaft voor een ander wordt moe
Als je een kuil voor hem graaft, neemt 'ie het hele strand
Wie een kuil graaft voor een ander, werpt er een ezel in
Wie een kuil graaft met zijn tanden, krijgt geen vieze handen
Wie een kuil graaft, krijgt blaren op zijn handen

Wie een kuil graaft op het strand, is een Duitser

wie een kuil graaft voor een ander zou er geld voor moeten vragen

wie een kuilgraaft heeft een schep nodig

wie een kuil graaft moet het goed doen ook!

en de onwetende wandelaars en fietsers filmen ^^

http://lachen.spuisels.nl/node/40

we graven een kuil in een bos en doen er een betonblok met pinnen in en worden later opgepakt omdat we een imker zijn??

Knorretje vangt een woezel

Op een dag gaat Poeh picknicken met Knorretje en Janneman. Janneman draagt de picknickmand. In die mand zit een pot honing, voor Poeh. Daarom zegt Poeh steeds: "Zo! We zijn er!" Maar Janneman zegt: "Nog even doorlopen, Poeh. We gaan naar een bijzondere plek."

Eindelijk zegt Janneman: "We zijn er! Dit is de bijzondere plek!"
"Hoera!" roept Poeh. "Ik pak de honing!"
"Waarom is deze plek zo bijzonder?" vraagt Knorretje.
"Gewoon," zegt Janneman. "Omdat hier van alles te zien is."

"Van alles?" zegt Knorretje. "Ook enge dieren, zoals woezels?"
"Wie weet," zegt Janneman. Hij weet niet wat een woezel is, maar hij wil best met Knorretje meespelen.
"Ik heb hier wel eens een woezel gezien," zegt Knorretje. "Maar misschien ook niet." Poeh zegt niks, want hij neemt net een hapje honing.

Ze eten de picknickmand leeg, en doen nog een spelletje. Dan zegt Janneman: "Is het al zo laat? Dan moet ik naar huis. Dat heb ik beloofd. Dag hoor!" Hij zwaait nog even en dan is hij weg.

Poeh en Knorretje zwaaien Janneman na. "Kom," zegt Poeh. "Laten wij dan ook maar eens gaan."

Dat vindt Knorretje een goed idee, want hij denkt nog steeds aan de woezel. Stel je voor dat die echt bestaat. Misschien springt hij dan wel opeens te voorschijn!
Knorretje en Poeh stoppen het tafelkleed en de borden in de mand. En daar gaan ze.

Terwijl ze door het bos stappen, zegt Knorretje: "Het was gezellig, hè? En gelukkig waren er geen woezels."
"Ik zou er anders best eens een willen zien," zegt Poeh. "Weet je wat? Laten we proberen...

...om een woezel te vangen!"
Knorretje is er stil van. Een woezel vangen! Dat had hij ook wel willen bedenken, als hij gedurfd had.

"Ik ga hem vangen met een val," gaat Poeh verder. "Een heel slimme val! Help jij me om een val te bedenken, Knorretje?" Dat wil Knorretje wel. Samen met Poeh gaat hij zitten denken. Ze denken en denken...

"Ik weet wat," zegt Poeh. "We graven een heel diepe kuil, bij een boom. En dan valt de woezel erin! Kijk!" Poeh pakt een takje. In het zand tekent hij een boom en een heel diepe kuil.

"Waaróm valt hij daarin?" vraagt Knorretje. "Omdat hij naar de lucht kijkt of het gaat regenen," legt Poeh uit. "En daarom ziet hij de heel diepe kuil niet. En dan valt hij erin."
"Ja maar," zegt Knorretje, "En als het nou al regent?"
"Dan kijkt hij omhoog om te zien of het droog wordt," zegt Poeh. "En dan valt hij ook in de kuil."
"Dat is een heel knap plan, Poeh!" zegt Knorretje.

"Echt waar?" vraagt Poeh. Knorretje zegt nog eens dat het een knap plan is, en een slimme val bovendien. Poeh wil juist vragen hoe slim de val precies is, als hij iets bedenkt. "Maar Knorretje," zegt Poeh. "Wáár moeten we de heel diepe kuil graven?"
"Dat zal ik je laten zien!" zegt Knorretje blij, want hij wil ook graag iets tekenen. "Kijk," zegt Knorretje, terwijl hij op de grond tekent. "Hier loopt de woezel. De heel diepe kuil moet op de plek waar hij is wanneer hij erin valt!"

Dat is heel slim van Knorretje, maar toch blijft Poeh nog piekeren.
"Knorretje," zegt hij, "Als je MIJ zou willen vangen, hoe zou je dat dan doen?"
"Dan zou ik een pot honing in de kuil zetten," zegt Knorretje. "En dan zou jij die honing ruiken..."
"...en dan zou ik in de kuil klimmen," gaat Poeh dromerig verder. "Ik zou een hapje honing proeven. En nog een hapje. En daarna een grote hap. En daarna..."

"Zou zou ik je vangen!" roept Knorretje.
"Oh ja," zegt Poeh. "Dat is waar ook."
"We moeten in ieder geval een pot honing in de kuil zetten," zegt Knorretje. "Als we jou ermee vangen, vangen we de woezel er vast ook mee!"

Het slimme plan is af! Nu hoeven ze het slimme plan alleen nog uit te voeren. Poeh haalt een pot honing om in de kuil te zetten. Knorretje haalt een schep om de heel diepe kuil te graven.

Thuis klimt Poeh op een krukje bij de kast. Van de bovenste plank pakt hij een grote pot. Er staat 'honing' op. De pot ruikt ook naar honing.

"Maar misschien zit er toch iets anders in," zegt Poeh bij zichzelf. "Ik kan maar beter even proeven." Poeh neemt een hapje. En nog een hapje...

Onderweg neemt Poeh nóg een paar hapjes. Net zolang tot hij zeker weet dat er écht honing in de pot zit. De pot wordt steeds lichter, en dat komt goed uit, want Poeh moet de pot helemaal naar Knorretje dragen.

Knorretje graaft. Zijn kuil is al heel diep. Poeh geeft hem de pot aan.
"Is dat alle honing die over is?" vraagt Knorretje.
"Ja," zegt Poeh, want zo is het.
Knorretje zet de pot op de bodem. Daarna leggen ze takken over de kuil. Omdat de slimme val dan af is, gaan Poeh en Knorretje naar huis.

Bij het huisje van Poeh nemen ze afscheid.
"Tot morgenvroeg bij de kuil!" zegt Knorretje.
"Vergeet niet een touw mee te nemen," zegt Poeh.
"Touw?" vraagt Knorretje. "Waar hebben we touw voor nodig?"
"Om de woezel vast te binden als we hem gevangen hebben," zegt Poeh.
"Wordt een woezel dan niet woest?" vraagt Knorretje.
"Sommige wel, en andere niet," zegt Poeh. "Dat weet je nooit met woezels. Tot morgen!"

's Nachts wordt Poeh wakker. Hij heeft een raar gevoel in zijn buik. Poeh weet wat voor gevoel dat is: hij heeft honger! Poeh staat op, klimt op een stoel en kijkt op de bovenste plank van de kast... maar daar staat alleen de suikerpot!

"Dat is vreemd!" mompelt Poeh. "Ik weet zeker dat daar een pot honing stond. Er stond 'honing' op, zodat ik wist dat er honing inzat! Waar kan die pot nou gebleven zijn?"

Poeh loopt te piekeren. Dan kruipt hij weer in bed, maar slapen kan hij niet, want hij heeft nog steeds een raar gevoel in zijn buik. En waar is die pot honing nou toch?

Ineens weet Poeh het weer: hij had zijn honingpot in de heel diepe kuil gezet om de woezel te vangen! Nu kan Poeh helemaal niet meer slapen, want hij moet aldoor aan woezels denken. Alle woezels rennen op zijn honing af!

Poeh houdt het niet meer uit. Hij stapt uit bed en gaat op weg naar de slimme val. Het is nog een beetje donker en de heel diepe kuil lijkt nog dieper dan hij al is. De honingpot op de bodem ziet er geheimzinnig uit. Maar wanneer Poeh over de rand van de kuil hangt, zegt zijn neus hem dat het echt zijn pot met honing is. Als Poeh nog wat verder over de rand hangt...

... valt hij in de kuil.

"Dat is ook wat!" zegt Poeh, terwijl hij in de honingpot kijkt. "Die woezel heeft bijna alles opgegeten!"
Maar dan zegt hij: "Oh nee, dat was ik." En hij steekt zijn kop in de pot om het laatste restje honing op te likken.

Even later wordt Knorretje wakker. Het eerste wat hij denkt is: zou de woezel varkentjes lusten? Daarna denkt hij: kan ik niet beter in bed blijven, in plaats van bij de woezel te gaan kijken?

Weet je wat? denkt Knorretje. Ik ga bij de slimme val kijken. Als er een woezel inzit, dan hol ik terug naar huis en kruip weer in bed!

Knorretje sluipt naar de val. Zou er een woezel inzitten? "Vast niet," zegt Knorretje, maar eigenlijk denkt hij van wel. En als hij vlakbij de kuil is, weet hij zéker dat er echt een woezel inzit. Hij kan hem duidelijk horen!

Poeh heeft zijn kop in de honingpot gestoken om het laatste beetje honing op te likken. Nu probeert hij al een tijdje de pot los te trekken, maar hij zit muurvast! Knorretje gluurt over de rand. "Help!" piept hij. "Een woezel! Een afschuwelijke woezel!"

Knorretje holt er vandoor, terwijl hij blijft roepen en gillen. "Help!" en "Een woe... woe...!"
Knorretje gilt en piept nog steeds als hij bij Janneman komt.

"Wat is er aan de hand?" vraagt Janneman.
"Er is een woe... woe... woezel!" stamelt Knorretje.
"Hoe ziet hij eruit?" vraagt Janneman.
Groot! Geweldig groot!" zegt Knorretje. "Met een kop... als een honingpot!"
"Dat moet ik zien," zegt Janneman. "Kom mee, Knorretje."

Met Janneman erbij is Knorretje niet meer zo bang. Samen lopen ze naar de slimme val. "Ik hoor hem al," fluistert Knorretje. Voor de zekerheid verstopt hij zich achter Jannemans been.

Janneman kijkt over de rand van de kuil. En dan begint hij te lachen... te lachen... hij kan niet meer ophouden met lachen.

De woezel bonkt met zijn kop tegen de wand van de kuil. Dan breekt de honingpot en komt het hoofd van Poeh te voorschijn! "Hallo!" roept Poeh.

Dan begrijpt Knorretje wat een dom Knorretje hij was. Hij schaamt zich zó, dat hij het liefst in bed wil kruipen. Maar Janneman en Poeh zeggen dat hij beter met hen kan gaan picknicken, en dat doet Knorretje dan maar.

"Weet je wat ik denk?" zegt Janneman Robinson. "Ik denk dat woezels niet bestaan. Maar dat geeft niet, want ik ben dol op jullie!"
"Ik ben ook dol op jullie," zegt Poeh. Hij denkt even na. "En op honing," zegt hij dan. En hij neemt nog een hap.

Woezels bestaan wel!

Dude...

Knorretje en winnie de poeh..kom op..
Die bestaan ook..dus woezels ook!